MISSIE
Graag lever ik een bijdrage aan een wereld waarin mensen zich een gewaardeerd onderdeel voelen van een groter geheel, zodat ze er met plezier zorg voor dragen én we op lange termijn een leefbare planeet achterlaten voor generaties vér na mij.
De manier waarop ik dit aanpak vanuit mijn bedrijf Kantelpunt, is zoveel mogelijk mensen aan voldoening, zingeving én werkgenegenheid helpen, opdat ze voluit durven LEVEN, in plaats van zich geleefd te voelen en 'afhaken' op dit cruciaal moment voor de mensheid.
Waarom 'kantelen van ego naar eco'?
Wie gemoedsrust ervaart, tevreden is en vertrouwen heeft in de toekomst, werkt magnetisch op andere mensen, al gemerkt? Wie tevreden door het leven gaat, zet zich bovendien ook met veel plezier in voor het welzijn van ander leven, vanuit gevoelens als wederkerigheid, dankbaarheid, gelijkwaardigheid, verantwoordelijkheid. Of gewoon omdat dat goed voelt!
Maar ondanks de grote toename in welvaart, wetenschappelijke en technologische vooruitgang van voorbije decennia ervaren opvallend veel mensen in onze contreien een gebrek aan gemoedsrust en vertrouwen in de toekomst.
We lijden namelijk massaal onder vereenzaming en afgescheidenheid, gaan gebukt onder de gevolgen van een doorgedreven individualisme en kortetermijndenken, aangestuurd door een wereld-en mensbeeld waarin 'het leven' gereduceerd wordt tot een louter mechanistisch gegeven.
Resultaat? We lopen vast, in primitieve responsen van ons oerbrein én vanuit onwetendheid over hoe we dat ook alweer doen, samenleven-en werken. We dragen te weinig zorg voor onszelf, elkaar en de planeet.
In plaats daarvan verdoven we onszelf dat het een lieve lust is, of strijden we tegen alles waar we moeilijk kunnen mee zijn, om toch maar niet te moeten tackelen wat er écht pijn doet en lastig is in ons leven. Zo stoppen we ons hoofd in het zand voor problemen die écht onze aandacht verdienen en hollen we als 'busy fools' door het leven.
Een beweging maken van egoïsme naar ecocentrisme, waarbij we accepteren dat we de complexe problemen van deze tijd niet in ons eentje kunnen oplossen en maar beter verbinden met ALLE ander leven waar we deel van uitmaken, is nochtans van levensbelang.
Sinds 2014 maakte ik zelf de keuze om - met vallen en opstaan - bij te dragen aan een regeneratieve transitie, als kantelaar, verbinder én zingever. Via één op één kantelgesprekken-en trajecten verwerven mensen die met mij werken meer inzicht in wat zij anders willen, in hun eigen reactieve patronen én in hoe ze daar anders mee kunnen omgaan.
Dankzij de aangereikte handvaten en andere perspectieven die tot nieuwe inzichten leiden, durven mijn 'klanten' bewustere keuzes maken over HUN toekomst, verwerven ze meer impact op hun naaste omgeving, waardoor dat bewustzijn zich verder kan verspreiden, als rimpelingen in water...
VISIE
Tijdens mijn leven ontdekte ik dat zoveel mensen tijdens de uitoefening van hun werk (opr)echtheid én verbinding ontberen. Dat we ons in het systeem dat we 'arbeidsmarkt' noemen zo vaak verbergen, achter maskers, functietitels en rollen, achter structuren en systemen, achter wetgeving en gewoontes die ons al lang niet meer dienen.
We missen steeds vaker verbinding met elkaar omdat we de verbinding met onszelf én onze omgeving verloren raakten. We verliezen letterlijk 'onze plek' in grotere gehelen en voelen ons daardoor 'niet van betekenis', onthecht, machteloos en radeloos.
Dergelijk gebrek aan verbinding leidt tot groeiende onzekerheid en angsten, wantrouwen in onze omgeving. En die angst beïnvloedt ons dagelijks functioneren en de keuzes die we maken.
En dat terwijl de uitdagingen die we vandaag wereldwijd te tackelen hebben - globalisering, pandemieën, ecocide en diversiteitsverlies, toenemend geweld, polarisatie, structureel toenemende ongelijkheid, massamigratie en vereenzaming - van existentieel niveau zijn en velen raken in hun identiteit, professioneel én persoonlijk.
Gevoelens van onzekerheid en machteloosheid die gepaard gaan met identiteitsverlies, nemen dus toe, hoewel een groot deel van de wereldbevolking er op vele vlakken ontzettend op 'vooruit' ging. Pittige paradox...
Het groeiend aantal langdurig zieken in onze eigen welvaartmaatschappij geeft aan dat er iets grondig fout loopt in onze systemen:
Zo voel jij je misschien als individu geleefd omdat je op automatische piloot door het leven racet, maar realiseer je je amper dat je daartoe gedreven wordt door een economisch model dat psychologisch en ecologisch onhoudbaar is.
Dat het dus niet 'jouw' fout of falen is, een individuele verantwoordelijkheid, maar wél een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat we, als we dit tij willen keren, ZOWEL naar het systeemniveau als naar het individuele niveau mogen kijken:
We branden onszelf op, net zoals we de aarde opbranden, omdat we geloven dat 'het niet anders kan', maar klopt dat wel? Durven we alternatieven voldoende onderzoeken?
Aan symptoombestrijding doen, je kop in het zand steken, of meer van hetzelfde doen en hopen op een ander resultaat, zette de voorbije 50 jaar geen zoden aan de dijk. De grondoorzaken opsporen, benoemen én aanpakken bij de wortel, lijkt mij een beter plan.
Want 'kantelen van ego naar eco' mag dan beginnen als een persoonlijk ontwikkelingsproces, het doel is wel degelijk bijdragen aan een collectieve bewustwording over hoe we het anders willen én wat jij en ik dan te doen of te laten hebben, hier en nu, voor de toekomst...
Ilse Schorrewegen
