• Ben jij een creatieveling die sinds 2020 blijft creëren, publiek of geen publiek?
• Of ben jij een dienstverlener die tandjes blijft bijsteken, tegen beter weten in?

Dat doe je vast niet omdat jij van de hemelse dauw kan leven. Of omdat je het fijn vindt je talent gratis weg te geven...

Neen, de kans is groot dat je het doet omdat een innerlijk vuur jou drijft:

• jij voelt EEN DRANG om te creëren
• je MOET zorgen, voor mens, dier of planeet

Want voor jou is 'werk' meer dan 'een ruilovereenkomst waarbij tijd en talent ingewisseld worden tegen geld'.

Het is een manier om uitdrukking te geven aan wie jij in essentie bent en wat je te doen hebt in dit leven:

En begrijp me niet verkeerd:

Wie zijn 'purpose' in het leven vindt, mag zich gelukkig prijzen... 

Maar er is helaas ook aan deze medaille een keerzijde.

De keerzijde van bevlogenheid

• Stel je hun pijn voor wanneer bevlogen, betrokken mensen niet meer gevraagd worden om hun werk te doen, terwijl ze dat wel nog willen en kunnen
• Of beeld je in wat er gebeurt wanneer zij uitdrukkelijk gevraagd worden om hun werk NIET te doen (*) omdat een hoger doel zoals de wereldwijde volksgezondheid moet gevrijwaard worden

Dat is wat door COVID-19 gebeurde in 2020. En dat deed pijn.

Want als de waardering van klanten of een publiek uitblijft, vragen performers en dienstverleners - die leven van 'verbinden met mensen' - zich af:

"Als wat ik doe niet hoort bij de 'essentiële' beroepen, ben IK dan nog wel relevant?"

• Hoewel het antwoord op die vraag manifest 'JA' is...
• en elk zinnig mens begrip heeft voor het hoger doel en daarom de COVID-19 maatregelen respecteert...

... is het niet abnormaal dat dit soort gedachten voor existentiële onzekerheid zorgt waarmee je niet moet blijven zitten in je eentje.

Mag het wat meer zijn?

Het brengt echter ook iets anders aan het licht.  Namelijk dat arbeid in het beste geval voor zingeving in ons leven zorgt...

Voor wat er gebeurt als deze bron van zingeving wegvalt, was bitter weinig aandacht in 2020. We hadden vooral aandacht voor de financiële consequenties... Het gevolg van het verengen van het begrip 'arbeid' in de loop van de tijd. 'Werk' verwijst tegenwoordig hoofdzakelijk naar 'verbonden zijn door een arbeidsovereenkomst'. Terwijl er zoveel andere manieren bestaan om via arbeid een toegevoegde waarde te bieden aan je eigen leven én de maatschappij.

Het begon fout te lopen met de link tussen zingeving en arbeid sinds we gingen spreken over 'een arbeidsmarkt' en de marktprincipes het levensdomein 'werk' zijn binnengeslopen...

Een direct gevolg daarvan is dat steeds meer mensen almaar moeilijker uitdrukking kunnen geven aan wie ze zijn en wat ze te doen hebben, op een manier die bij hen past en die hen voldoening schenkt. 

Fout paradigma?

Jammer genoeg zijn de oplossingen waarmee we tot nu toe komen niet bijster effectief:

• wie niet de kans krijgt zijn missie ten volle te beleven - omdat een doorgedreven economisch denken geen toegevoegde waarde ziet in zijn talent - zit niet te wachten op iemand die hem begeleidt of omschoolt naar één of andere bullshit-job die toevallig 'beter in de markt' ligt
• zo iemand is geen vragende partij om zijn purpose opzij te schuiven en te reduceren tot een hobby, terwijl hij de kost moet verdienen in een context die hem niet boeit: daar word je namelijk ziek van in plaats van gelukkig
• alle VDAB-cijfers over knelpuntberoepen ten spijt, als je talent niet aansluit bij wat je 'om den brode' doet, zal het geen duurzaam huwelijk worden, hoe zeker je ook bent van een inkomen
• en wat te zeggen over alle vormen van arbeid waarvan wij het ondertussen normaal vinden dat er geen of absurd weinig maatschappelijke erkenning tegenover staat zoals het opvoeden van kinderen, of de zorg voor iedereen die niet meer bijdraagt aan 'het economisch model'?

De bedenkers van deze oplossingen gaan helaas uit van een paradigma waarin mensen gereduceerd worden tot een middel, of waarin mensen zichzelf reduceren tot middel...

En dat drukt behoorlijk op ons maatschappelijk welbevinden.

't Is hoog tijd voor een andere vraag:

In welk soort maatschappij willen wij leven?

Willen we een maatschappij waarin we onszelf reduceren tot een economische kostenpost, tot we erbij neervallen? Dan hebben de burn-& bore-outs van de voorbije jaren ons niets geleerd.

Willen we een maatschappij waarin de mens zich moet aanpassen aan het systeem, of andersom? Moet een systeem zijn eigen bedenker verzwakken of versterken? 

Want gelukkig is dit ook waar: wie wél zijn purpose kan leven, overstijgt zichzelf én zijn eigenbelang. Hij of zij doet er alles aan om goed te zorgen voor de omgeving waaraan hij zoveel te danken heeft...

Hoe bewegen we in een andere richting?

Met welke oplossingen kunnen we komen voor de uitdagingen van de toekomst? Gelukkig denken we daar met velen over na en boeken we al mooie resultaten, op verschillende niveaus.

Vanuit mijn perspectief als levensloopbaancoach en kantelaar denk ik hieraan:

• Bouwen aan een samenlevingsmodel waarbij ZINGEVING voorop staat, waarbij de economie ten dienst staat van het leven, in plaats van andersom. En dan meteen in dienst van ALLE leven, ook het leven van planten, dieren, rivieren en zeeën, de grond waarvan wij eten, de lucht die we inademen. Zodat er nog een leefbare planeet overschiet voor toekomstige generaties...
• Investeren in een preventief beleid dat het belang van bewust leven voorop stelt, te beginnen in de kleuterklas
• Iedereen die hier op latere leeftijd op individueel niveau mee aan de slag wil op professionele wijze ondersteunen zodat de olievlek zich bottom-up kan verspreiden

Het momentum is er. En maatschappelijke transitie volgt pas na individuele transformatie van héél veel mensen.

Ik hoop vurig dat dit besef ook in andere geledingen van de maatschappij doordringt.

En ik blijf er graag aan bijdragen, via de coachingstrajecten die ik aanbied.

Wil jij een zinvolle invulling geven aan je leven via 'werk dat écht past bij wie je bent en wat je te doen hebt' in het leven, voel je dan welkom.

Ilse Schorrewegen

(*) niemand kan beter uitdrukken wat 'wij' missen wanneer kunstenaars hun werk niet meer mogen doen, dan de kunstenaars zelf: