Greenwishing. Dat zijn de verhalen die ik lees en hoor als verklaring van menselijk gedrag, terwijl de vertellers of schrijvers weten dat de keuzes die ze verdedigen niet goed meer voelen. Hun omgeving probeert het hen duidelijk te maken, maar zelf worstelen ze nog te erg met het erkennen van die nieuwe realiteit.

Het eigen onvermogen om vat te krijgen op een mens- en wereldbeeld dat wankelt, botst ontzettend met ons egoconstruct dat zo graag controle wil behouden.

Bewust andere keuzes maken, lukt nog niet voor een greenwisher. En in plaats van:

• die worsteling en de onzekerheden die daaruit volgen te erkennen,
• te doorvoelen hoe zoekend ze zijn,
• te durven zeggen dat leven en werken op basis van voortschrijdend inzicht best pittig is in een wereld die verandert met een rotvaart, waarin je bondgenoten van gisteren dat misschien morgen niet meer zijn,

putten ze zich uit in excuses over en verklaringen voor hun gedrag.

Wij mensen wensen voor onszelf dat we altijd 'de juiste keuzes' durven maken.

Als dat niet lukt, verdraaien we gewoon de realiteit naar ons wensbeeld.

Greenwishing.

Het moet zowat de allerindividueelste vertaalslag van greenwashing zijn.