Beelddenken en balanceren met tijd

Als beelddenker heb ik een bijzondere verhouding met chronostijd. Ik word er niet graag mee geconfronteerd: ik draag geen horloge en in ons huis hangen geen klokken.

Ondanks omnipresente tijdsindicaties - via de wekker, PC, telefoon, keukentoestellen, tablet, in de wagen,… - verlies ik namelijk graag alle besef van tijd. Ik weet hoe laat het is op het moment dat ik naar een klok kijk, ik weet hoe laat ik een volgende activiteit voorzien heb om te gaan doen, maar de duurtijd van de periode tussen nu en het moment waarop ik iets anders ga doen, die is moeilijk in te schatten voor mij.

Eens ik in een bepaalde activiteit duik die goed voelt, verlies ik me erin en is er alleen nog ruimte. Dan zit ik 'in flow'.

Geef mij daarom maar een on-eindige, ronde wijzerplaat waarop je de wijzers ziet voortschrijden ten opzichte van het geheel plaatje: dat geeft al een beter inzicht in het tijdsverloop dan een digitale klok.

Een zandloper geeft nog meer rust: daarin verglijdt het zand – en dus de tijd - zonder metrische indicatie: heerlijk.

Het doet je realiseren hoe kostbaar onze tijd is. En hoe beperkt en futiel ons metrisch tijdsbesef is tegelijkertijd...

Geef mij maar Kairostijd in plaats van Chronostijd...

Mijn bijzondere verhouding met tijd heeft te maken met mijn breinvoorkeur.  Bij voorkeur zet ik de rechterkant van mijn brein in. Mensen met deze voorkeur worden als  beelddenker of visueel-ruimtelijk denker benoemd. De begripsdenkers daarentegen gebruiken bij voorkeur de linkerkant van hun brein voor hun denkprocessen.

Tijdsbesef-en controle bevinden zich aan de linkerkant van ons brein. Aangezien die kant merkelijk minder mijn voorkeur geniet, is lineair tijdsbesef niet mijn forté.

Dat weet ik omdat ik via een methode om breinvoorkeuren in kaart te brengen – NBI © of Neethling Brain Instruments - mijn eigen breinvoorkeur leerde kennen. Zo kreeg ik meteen ook inzicht in de andere breinvoorkeuren die bestaan.

En wat vielen er dankzij dat inzicht veel puzzelstukken op hun plaats in mijn leven!

Go with the flow...

Ik ben op mijn best als ik me kan verliezen in het moment, als ik zinvol bezig ben, kwaliteit mag leveren, alle besef van tijd daarbij vergetend. Voor mij is dat waar vakmanschap in essentie over gaat.

Veel mensen moeten cursussen mindfullness of yoga volgen, of op reis gaan naar Afrika of Azië om eens af en toe in zo’n flow-zijnsstaat te geraken, die voor mij mijn natuurlijke zijnsstaat is. Mits ik voor de juiste context zorg tenminste.

Het heeft me veel tijd gekost om erachter te komen wat nu precies een gepaste context was voor iemand met mijn breinvoorkeur. Die context bleek ik vervolgens niet te kunnen vinden als werknemer, dus werd ik zelfstandige. Vandaag bepaal ik volledig zelfstandig hoe, waar, wanneer, met wie en op welke wijze ik werk.

Al voelde ik me vaak een buitenbeentje

Hoewel ik vandaag ongelooflijk trots ben op mijn beelddenkerkwaliteiten is die fierheid er niet altijd geweest. Lange tijd foeterden mensen op me telkens ik het moeilijk had met tijdsrestricties.

Het onbegrip tussen begripsdenkers - of lineaire denkers - en beelddenkers is groot en daardoor zijn er vaak conflicten tussen die twee. Alleen al daarom beschouw ik het als mijn missie om meer ruchtbaarheid te geven aan die verschillen.

Aanpassen dan maar?

Zelf leerde ik al heel jong dat ik me maar beter kon aanpassen aan die obsessie met tijdsdenken van anderen. Ik werd er zelfs extreem goed in. Vele jaren werd ik zelfs geroemd om mijn strak tijdsbeheer, mijn organisatievermogen, mijn timemanagementskills, afgewerkte to-dolijstjes en de rigiditeit waarmee ik met al die zaken goochelde en er anderen in wegwijs maakte.

Nochtans bleven al die tijd deadlines, op tijd komen en vooral binnen té beperkte tijd een kwaliteit moeten afleveren die voor mij niet voldeed stressfactoren voor mij.

Tot op een bepaald moment die stressfactoren zo zwaar wogen, dat ik door mijn obsessie met TIJD en ORGANISATIE al mijn creativiTEIT en daarmee ook mijn eigenheid verloor. 

Dat was voor mij het kantelpunt: ik wilde begrijpen hoe het kwam dat ik energie verloor, terwijl ik toch dingen deed waarin ik erg goed was volgens anderen.

Aangeleerde vaardigheid - competentie - is niet gelijk aan aangeboren vaardigheid - talent

Zo ontdekte ik dat er een onderscheid bestaat tussen 'goed zijn in iets' en 'iets graag doen'. Het verschil tussen een aangeleerde vaardigheid en een aangeboren talent werd me pijnlijk duidelijk.

Dankzij inzicht in mijn breinprofiel ontdekte ik dat ik eigenlijk helemaal niet goed ben in tijdsbeheer, er zelfs een aangeboren afkeer van heb. Wel heb ik tijdsbeheer aangeleerd als vaardigheid. Ik ben nog altijd een krak in het adviseren van anderen hoe ze beter met hun tijd kunnen leren omgaan, ken ontzettend veel tools en technieken die daarbij helpen, maar het blijft allemaal aangeleerd gedrag dat me meer energie kost dan het me oplevert.

Dankzij inzicht in de verschillende breinvoorkeuren, begreep ik ook hoe haaks bepaalde voorkeuren op elkaar staan, hoe verschillend wij allemaal zijn en hoe we allemaal door een andere bril naar eenzelfde realiteit kijken…

Met alle mogelijke conflicten, spraakverwarringen, oordelen & onbegrip voor elkaar van dien én met energieverlies als gevolg. In tijden waarin burn-outs welig tieren toch een heel belangrijk gegeven om rekening mee te houden.

Een beelddenker op een kantelpunt

Met het oog op een betere persoonlijke energiebalans, ging ik dan maar op zoek naar een job die mij op lange termijn vooral energie zou geven in plaats van kosten. Waarin ik zowel mijn talenten voor creatief out-of-the-boxdenken, als mijn talenten voor mensgerichtheid kon verzoenen.

Ik schoolde om tot oplossingsgericht loopbaancoach en liet het werknemersstatuut voor wat het was: ik ging aan de slag als zelfstandig, onafhankelijk kantelaar / levensloopbaanbegeleider. 

Sedert 2015 begeleid ik ervaren, bevlogen en betrokken klasbakken bij het kantelen naar een leven waarin ze meer voldoening en zingeving ervaren. Het ontdekken van iemand anders' unieke breinvoorkeur, talenten, waardenkader zodat zij zelf op zoek kunnen naar een context die aansluit bij wie ze in essentie zijn, is vandaag mijn voltijdse passie die ik gelukkig zoveel tijd en aandacht kan geven als ik zelf bepaal.

Het zal je niet verwonderen dat ik geregeld beelddenkers in mijn praktijk krijg die zelf vastgelopen zijn. Wat een verademing is het dan om hen gerust te stellen dat er niets mis is met hen, dat ze zich niet hoeven aan te passen, dat ze helemaal zichzelf mogen zijn...En dat dat allemaal veel makkelijker wordt als ze hun eigen handleiding leren kennen.

Triggert mijn verhaal iets bij jou? Wil je er graag over sparren? Vul dan het formulier in, ik contacteer je om verder af te stemmen: